چگونه فرزندانی مستقل و موفق تربیت کنیم؟

نکات مهم رابطه والدین و فرزندان:

1. والد خوب فرزندش را برای زندگی موفق و سالم و مستقل که از همه مهمتر است آماده میکند. والد خوب کسی نیست که دائما در بودنش فرزندش درست عمل کند و مواظب خودش است –اول فکر میکند بعد عمل میکند والد خوب کسی است که در نبودش فرزندش اصول را رعایت میکند
2. والد خوب کسی است که میداند درس خواندن تنها هدف فرزندش نیست پس تمام انرژی را روی درس خواندن فرزند هدایت نمیکند . خیلی از والدین میگویند”من از تو هیچی نمی خوام فقط درس بخون” این یکی از بدترین جملاتی است که می توانید به فرزندتان بگویید . فرزند شما یک موجود چند بعدی است احتیاج به خیلی چیزها دارد –احتیاج به رابطه با دوستانش دارد –باید اجتماعی شدن را یاد بگیرد –فرزند شما بایدتصمیم گیری را یاد بگیرد –باید حل مشکلات را یاد بگیرد –هدف گذاری را یاد بگیرد همانگونه که خودتان باید روشهای تصمیم گیری را بلد باشید .کجا آموزش دیده اید؟ از کجا می دانید روشهایتان کاملا درست اند؟ یا چقدر استرس دارید؟ در مواجهه با مشکلات زندگی این استرس ها در بدن نمی مانند بلکه به شکل رفتارهای نا هوشیارانه بیرون می زنند و در ارتباطات باعث خرابی رابطه میشوند.(یعنی من که نتوانم تصمیم بگیرم استرس زیادی پیدا می کنم و این استرس را به نحوی در پیامهایم به همسرم و یا فرزندانم انتقال میدهم .
3. والد خوب کسی است که به نیازها و علایق فرزندش اهمیت می دهد و آنها را می شناسد – چقدر راجع به این موضوعات با هم صحبت می کنید – چقدر راجع به این موضوعات با فرزندان و حتی زن و شوهرها با هم صحبت می کنند .
4. والد خوب کسی است که به تفاوتهای فرزندش با دیگران احترام میگذارد. و البته به تفاوت های فرزندش با خودش. قرار نیست فرزند شما کپی شما باشد یا کپی معیارهای شما، و ارزشهای شما. قرار است او موجود منحصر به فردی باشد با قابلیت هایی که خداوند در او به ودیعه گذاشته تا بتواند اثرات منحصر به فرد خود را بگذارد .

فرزند شما با رسیدن به سن بلوغ تغییرات جدی میکند او با دوران کودکیش فرق میکند و رفتار شما در بلوغ با او باید به شدت عوض شود باید تغییر کنید. در بلوغ برای فرزندان احترام مهمتر از محبت است .در دوران کودکی محبت برای کودک حرف اول را میزند اما در دوره بلوغ احترام حرف اول را میزند .

نکته ایی که متاسفانه حاکم بر روابط والدین و فرزندان است این است که ما هر چه با فردی صمیمی تر و نزدیک تر میشویم احترام ما نسبت به آن فرد کمتر میشود یعنی فکر میکنیم این نشانه ی صمیمیت است که من هر وقت ناراحت هستم از کسی یا چیزی بی محابا هر رفتاری را انجام دهم .هر جور که دوست دارم صحبت کنم و هر آنچه که می خواهم را بگوییم.