البته هر تغییری به تدریج شکل می‌گیرد. هر ویژگی که مایلیم در خودمان ایجاد کنیم زمان می‌برد، جالبتر این است

چرا از کارهای مهمی که می‌دانیم باید انجامشان دهیم طفره می‌رویم؟ به خود می‌گوییم فعلن این کتاب آبکی را بخوانم

برای زندگی کردن بهانه نیاورید. کار دارم، نمی‌توانم، فعلن نمی‌شود، آنها نمی‌گذارند، به من خوشی نیامده، …… بس است دیگر.

می‌دانم هر لحظه با من شکل می‌گیرد چه مغرور! با من!! بله من انتخاب می‌کنم هر لحظه را چگونه سپری

مطلبی رو خوندم که هدایتم کرد به یک سلسله افکار و پردازش، کاری که همیشه در روبه رویی با موقعیت‌ها

دوستم می‌گفت: دختر نوجوانم حاضر است هر کاری را انجام دهد جز درس خواندن و می‌گوید: ” واقعا چرا باید

با ذهنمان بسازیم. ” ما تجربه های دیگران را در خود می پذیریم. فرهنگی بودن و فرهیخته شدن یعنی همین”

چقدر به آرامش فکر می کنید؟ یا مثلا به خودتان می گویید: من در آرامش با زندگی در ارتباط هستم.

من کودکی خوبی داشتم!! چند وقت پیش دقیق تر بگویم سال 97 بود تیمی از افرادی که برای بازازیابی و

در این زمان ما ناچار به یادگیری هستیم. اگر مدام یاد نگیریم عقب می مانیم، از زمانه، از وقایع زندگی