چگونه با فرزندم حرف بزنم؟

توانایی صحبت کردن و برقراری ارتباط موثر از طریق کلام یکی از مهم‌ترین توانایی‌های انسان‌ها و برتریشان نسبت به سایر موجودات است. هنگامی که افراد حرف می‌زنند بهتر قادرند درونیات، خواسته‌ها، آزردگی‌ها و احساسات حقیقی خود را به یکدیگر انتقال دهند. اگر ما نتوانیم با یکدیگر گفتگویی سالم و هدفمند داشته باشیم، نمی‌توانیم خود را به طور واضح و کاملی ابراز کنیم و بخشی از زیادی از نیازهای ما مورد بی‌توجهی قرار می‌گیرند که در نتیجه سبب ایجاد ترس، خشم و ابتلا به بیماری‌های ناشناخته بیشماری می شود؛ که با گذشت زمان در ما شدت پیدا کرده و به زندگی و روابط ما آسیب‌های جبران ناپذیری وارد می‌کنند.

یادگیری مهارت اصول گفتگو، بهتر است از کودکی به فرزندان آموزش داده شود. البته این آموزش باید توسط پدر و مادرهایی که عملاً خودشان از طریق گفتگو، درونیات و خواسته‌هایشان را به همسر، فرزندانشان و دیگران به خوبی انتقال می‌دهند انجام شود، نه افرادی که خود در بیان تفکرات و احساسات شان دچار مشکل هستند.

اگر نتوانیم:

• مهارت گفتگو کردن را تقویت کنیم
• شنونده بودن را یادبگیریم
• در پاسخ‌دادن به اندازه کافی تفکر کنیم

قطعاً در مسیر زندگی با مشکلات زیادی مواجه شده و روابط خوب و ارزشمند خود را از دست می‌دهیم.

به جهت رشد و توسعه فردی و حفظ روابط مهم و تاثیرگذار خود لازم است روش‌های اصولی گفتگو کردن را یاد بگیریم. در عین حال در ذهن‌مان باورهای‌ مناسب برای ایجاد فضایی برای گفتگوی سالم در خانواده را شکل بدهیم.

برای مثال، فردی که باورش این است که فرزندش باید تنبیه شود وگرنه درست تربیت نمی‌شود، نمی‌تواند عکس العمل مناسب و حساب شده و گفتگوی درستی در مقابل فرزندش که مرتکب خطایی شده داشته باشد، بنابراین در بلندمدت نه‌تنها فرزند سالم و خوشحالی تربیت نمی‌کند، بلکه جایگاه و ارزش خود را در ذهن فرزند خود از دست خواهد داد.

برای داشتن فضایی امن برای گفتگوی موثر، ابتدا باید باورهای طرفین رابطه اصلاح شود. فردی که می‌خواهد گفتگوی سالمی با فرزند نوجوانش داشته باشد، باید علاوه بر مهارت‌های گفتگو، باورهای مناسبی نیز داشته باشد.

در اینجا تنها هدف بهتر کردن فن بیان و خوب حرف زدن نیست، بلکه ما باید حرف‌های خوبی برای گفتن داشته باشیم. در غیر این صورت، لازم است یاد بگیریم که سکوت کنیم، درباره هر چیزی اظهار نظر نکنیم، یا اظهار نظرهای هیجانی و فکر نشده نداشته باشیم. بسیاری از اوقات، افراد درباره هر سوالی که از‌ آن‌ها پرسیده می‌شود، حرفی برای گفتن دارند. ولی واقعیت این است که حرف‌هایشان مبنای درستی نداشته و بی‌تاثیر باشد.

در بسیاری از موقعیت‌ها، در گفتگو کردن، واژه «نمی‌دانم» کاربرد زیادی دارد.

استفاده از این واژه یعنی:

«من ادعایی ندارم که همه چیز را می‌دانم، سوال می‌کنم یا مطالعه می‌کنم و بعد به شما جواب خواهم داد»

به این معنا که عجله‌ایی نداریم که در هر گفتگویی در همان لحظه به نتیجه برسیم، حقانیت یا ادعای دانستن مان را ثابت کنیم.

در گفتگوی بالغانه، یاد می‌گیریم که برای رسیدن به یک نقطه‌ی مطلوب زمان بدهیم، عجله نداشته و تکانشی برخورد نکنیم.

بسیاری از ما عجله داریم پاسخ دیگران را بدهیم، فکرمان را به کلام در بیاوریم و هیجاناتمان را از این طریق تخلیه کنیم. این یکی از رایج‌ترین مشکلات مشترک در گفتگوهای ما است.

چگونه بهتر گفتگو کنیم؟

گفتگو کردن هم مانند هر مهارت دیگری با تمرین و تکرار بهتر می‌شود و دراین مورد باید با آدم‌هایی که اهل گفتگو هستند و چیزی برای گفتن دارند صحبت کنیم.

به طور مثال همانطور که برای یادگیری زبان انگلیسی باید با کسی که می‌تواند با شما صحبت کند تمرین کنید، هر چند که ممکن است اشتباهاتی داشته باشید، اما به تدریج مهارت مکالمه شما به زبان انگلیسی تقویت شده و مسلط خواهید شد.

گوش دادن فعال

یکی دیگر از نکات مهم گفتگو کردن گوش دادن پویا است، به این معنا که گوش کنیم و در لابه‌لای آن سوال بپرسیم و اگر متوجه برانگیختگی هیجانی خود شدیم، از خودمان سوال بپرسیم چرا ناراحت شدم؟

 کدام جمله او را به خود نسبت می‌دهم؟

به این نکته توجه داشته باشید که وقتی هیجانات شما شدت یابند دیگر نمی‌توانید پیام طرف مقابل را به خوبی درک کنید. هیجانی شدن مانع از درک درست پیام فرد مقابل و باعث ایجاد سوء تفاهم و پاسخ‌های نامناسب به موقعیت می‌شود .

گزیده‌ای از سرفصل‌های دوره

1. گله و شکایت نوجوانان
2. برخورد شما با فرزندان چگونه است
3. منفی‌نگری نسبت به فرزندم
4. پذیرش یا عدم پذیرش رفتار فرزند
5. گفت‌وگو وشیوه‌ی برخورد در ارتباطات
6. و …

دوره‌های مرتبط

دوره – اصول گفت‌وگو با نوجوانان (مقدماتی)

به شبکه‌های اجتماعی ما بپیوندید