ما میدانیم تلاش برای “دوری” از واقعیتهای چالش برانگیز زندگی بی فایده است. باید یاد گرفت در زمان روبرویی با این رویدادها، در کنار پذیرفتن و تلاش برای حل مسئله، بر روی مدیریت بر استرس حاصل از آن واقعه هم کار کرد.
عموم افراد چنان خودشان را غرق حل مسئله میکنند که فراموش میکنند باید به استرس خودشان توجه و رسیدگی کنند. بسیاری هم به آرامبخش های کوتاه مدتی مثل سیگار و قهوه و دارو پناه می برند.
تمام این کارها شاید برای مدت کوتاهی استرس را انکار یا کم کند اما بعد از مدتی اثر خود را به شکل بیماری های جسمی یا اضطرابهای دائمی در فرد نشان میدهد.
از راههای اجتناب از استرس استفاده از “حق انتخاب” نام دارد. یعنی توانایی واکنش نشان دادن به مشکل البته به روشی متفاوت.
در این روش، فرد به خود می گوید “اگر میتونی کاری برای تغییر این شرایط انجام دهی عمل کن و موثر واقع شوو اگر کاری از دستت بر نمیاد آرام باش و شرایط بیرونی را بپذیر”.
اگر تمام تمرکزمان روی کنترل دنیای بیرونی باشد که عموما غیر قابل کنترل یا پیش بینی است، یا فراتر از توانمان تلاش خواهیم کرد و یا دست از هر تلاشی خواهیم کشید و این تنها باعث افزایش استرس در ما میشود.
“حق انتخاب” یعنی اینکه انتخاب کنید به دنیای درونتان، باورهایتان، اراده و نوع عملتان تمرکز و تکیه داشته باشید نه به دنیای بیرون و تلاشی بیهوده در جهت جلوگیری از وقوع هر رویدادی.
کار دیگری که میتوانید برای اجتناب از استرس انجام دهید “تعهد به خود” است. در این روش باید برای خودتان وقت بگذارید تا از درونتان به هماهنگی لازم در جهت رسیدن به خواسته هایتان برسید. این هماهنگی در طول زمان شما را قادر میسازد با شور و انرژی درونی به سمت چیزی که میخواهید حرکت کنید. هر چه تعهد به خود در شما بیشتر باشد، انرژی و تمرکزتان بیشتر میشود تا زمانی که به یکپارچگی درونی بین ذهن و جسمتان میرسید.
تقریبا برای اکثر ما اتفاق افتاده که در زمان مواجه شدن با یک دوراهی احساس دوگانگی داشتیم. نمیتوانستیم از تصمیم درست اطمینان داشته باشیم و در پایان بابت همین ناتوانی در تصمیم گیری دچار تنش و استرس شدیم. علت اصلی این رویداد عدم تعهد به خود است.
تا زمانی که در ذهن و وجودمان هماهنگی برقرار نشود، نمیتوانیم خودمان و اهدافمان را به درستی بشناسیم و نتیجه این عدم تعهد به خود چیزی جز استرس در مواقع بحرانی و غیر بحرانی نخواهد بود.سومین راه اجتناب از استرس “چالش” است که کاملا وابسته به باورهای ما درباره وقایع و حوادث است. رویدادها به خودی خود معنا پیدا نمیکنند. این شما هستید که رویدادها را با باورهایتان معنا میکنید.
زمان وقوع یک رویداد به خود میگویید، این رویداد چه معنایی دارد؟ آیا مشکل فرصتی برای حرکت به جلوست یا از نظر شما یک مانع بزرگ است؟ از این پس هشیار باشید و از خود بپرسید من دوست دارم این رویداد را چطور معنا کنم؟ چطور میتوانم از این رویداد به عنوان چالشی مفید برای رشد و پیشرفتم استفاده کنم؟
زمانی که به هر رویداد به عنوان فرصت رشد نگاه میکنید، نه تنها از احتمال وقوع حوادث دچار استرس نمیشوید، بلکه در زمان مواجهه با مشکلات میتوانید روی شدت و مدت استرستان نیز مدیریت داشته باشید.
به ما در شبکه های اجتماعی بپیوندید:
