استرس آدم را دیوانه می کند.

استرس آدم را دیوانه می کند.
می دانید، استرس کم کم جسم و روان آدم را مسموم و نابود می کند. عملکرد بخش های مختلف بدن تخریب می شود و فرد دچار انواع مشکلات و ناتوانی ها می شود و حتی ممکن است دچار دیوانگی و جنون شود.
فشارعصبی فقط ناشی از مشکلات زندگی نیست، بلکه بیشتر ناشی از نابلد بودن آدمها در پاسخ دهی به مشکلات است. وقتی نمی دانیم با بی توجهی فرد مهم زندگیمان چگونه خودمان را در آغوش بگیریم و نوازش کنیم، وقتی فرزندان بزرگ شدند و درگیر امور روزمره خودشان بودند و حتی وقت کافی برای احوالپرسی از ما نداشتند چگونه برنامه هایی برای سرگرم کردن و مشغولیتهای معنادار برای خودمان بسازیم؟

وقتی دچار بیماری شدیم و درد داشتیم و کسی نبود که به ما رسیدگی گند، بلد نبودیم از اطرافیان درخواست کمک کنیم چون طاقت نه شنیدن نداشتیم و مهمتر از همه ی اینها وقتی گله و شکایت از مشکلی بود که به شدت نیاز داشتیم درباره اش با کسی حرف بزنیم ولی اطرافیان نزدیک مستقیم و غیر مستقیم به ما می گفتند مبادا چیزی بگوئی! آبرویمان می رود! و حرفهای ابراز نشده در قلب و مغزمان جمع شد و فشار زیادی بر وجودمان وارد کرد، چقدر سخت است زندگی دشواری داشته باشی و نتوانی با کسی راحت درباره اش حرف بزنی.
چون به ما می گویند نگو، طاقت ندارم، نگو آبرویمان می رود، و یا باورهایت می گویند این کار درستی نیست، بزار همه فکر کنند خوشبختی، چرا باید اسرارت را برملا کنی!؟
در جایی قادر به ادامه دادن نیستید، به فردی آسیب دیده تبدیل می شوید که باز هم اطرافیان نگران قضاوت مردم هستند.تا آسایش و آرامش تو.

حرف مردم

مردم ممکن است درباره موضوعات مختلفی حرف بزنند، خوب حرف بزنند، هر چه میخواهند بگویند، چه اشکالی دارد؟
اولا کدام مردم درباره شما حرف می زنند، افراد مشکل دار؟ خوب، چرا آنها باید مهم باشند؟
حالا استرس شما و خانواده شما مضاعف شده، حالتان بد است، زیرا کنترلی بر روی حرفهای مردم ندارید ولی تلاش می کنید با نقش بازی کردن و نمایش دادن، تظاهر به خوب بودن کنید، چون می خواهید دهن مردم را ببندید.

جایی لازم است بپذیرید که اشکالی ندارد که مسائلی از زندگی ما افشا شود و مورد قضاوت هم قرار بگیریم.
ترس شما از برملا شدن مشکلاتتان (مثلا اختلاف با همسر) درد بیشتری برایمان دارد تا خود آن اختلاف.
کاش در دبستان یا دبیرستان یاد می گرفتیم زندگی همواره روزهای سخت هم دارد. اختلاف، خشم، تردید ضعف، و در آن شرایط یاد بگیریم چه کارهایی انجام دهیم تا به خودمان کمک کنیم. و چه کارهایی را انجام ندهیم تا بیش از این به خودمان آسیب نزنیم.
می توانستیم مهارتهای مواجهه با استرس یا فشارعصبی را بیاموزیم و تمرین کنیم.

راه مواجهه با استرس

• یاد بگیریم از واقعیت های ناگوار فاجعه ی غیر قابل تحمل در ذهنمان نسازیم و خودمان را قربانی فاجعه نکنیم.
• یاد بگیریم در شرایط دشوار مراقب خود گویی هایمان باشیم که با جملات سرزنش آمیز و ناسزا گویی حالمان را خیلی بد نکنیم. تا بتوانیم به راه حلهای خلاقانه برای پاسخ دادن به آن وضعیت برسیم.
• یاد بگیریم گاهی فقط لازم است با شخصی صحبت کنیم و همدلی بگیریم، درک شویم، و گاهی لازم است همفکر و کمک رفتاری بگیریم یا حتی در یک دوره آموزشی برای کسب مهارتهای مدیریت استرس ثبت نام کنیم و روشهای مختلف مدیریت برخورد در شرایط سخت را یاد بگیریم.
  زندگی سخت و عجیب نیست.

خودشناسی

ما مهارتهای لازم برای زندگی کردن سالم را نیاموخته ایم و قابلیتهای خود را نمی شناسیم. خود شناسی در مسیر زندگی به ما قدرت و توانمندی زیادی می دهد تا مشکلات را حل کنیم و همزمان رشد کنیم.
وگرنه طیف زیادی از آدمها، از طریق گفتگو های اتوماتیک منفی خودشان که بی وقفه در سرشان فعال است خود را به جنون می کشند.
اضطراب، افسردگی، نا امنی، تردید، همه اینها که نه تنها هیچ کمکی به حل مشکل نمی کند بلکه شما را ضعیف و عصبی می کند.
می توانیم یاد بگیریم که با آرامش زندگی کنیم، با هوشیاری، با خودمان گفتگوی درونی داشته باشیم. با حوصله و نه شتابزده با مشکلات برخورد کنیم.
با عشق و مهربانی با افرادی که به ما آسیب می زنند برخورد کنیم و جهت رابطه و زندگی را ما تعیین کنیم و نیروی قدرتمند عشق درونمان.

تمرین:

به خود بگویید امروز در برابر هر موقعیت سختی مراقبم که گله و شکایت نکنم و با توجه، دنبال راه حل باشم، نه مقصر.

ویدا فلاح